O Satie ως "flâneur"

"Trois morceaux en forme de Poire" (τρία κομμάτια στο σχήμα αχλαδιού) είναι η σουίτα για πιάνο για τέσσερα χέρια, που επανεξετάζει τη λαϊκή σκηνή διασκέδασης στη Μονμάρτη στο γύρισμα του περασμένου αιώνα.
Ο συνθέτης Erik Satie "ανακύκλωσε" τραγούδια του καμπαρέ, χορούς και σκηνική μουσική για το θέατρο, σε έργα που είχε δημιουργήσει μεταξύ των ετών 1890 - 1903. Περιέχει όχι τρία, αλλά επτά μικρά κομμάτια στα οποία ο Satie ανακατεύει τον ήχο από τα καφέ του Παρισιού, των καμπαρέ και των music hall της εποχής με μοναδικό μυστηριώδη τρόπο και παιχνιδιάρικη έκφραση.
Θα γίνει το πρώτο από τα πολλά έργα του στα οποία ο Satie θα αναμίξει μαζί τη "σοβαρή" γαλλική μουσική με τους ήχους της καθημερινής ζωής του Παρισιού.
Δεκατρία χρόνια αργότερα, στις 18 Απριλίου 1916, το "Trois Morceaux" εκτελέστηκε στο Φεστιβάλ Erik Satie - Maurice Ravel, που χρηματοδοτήθηκε από τη "Société Lyre et Palette".
Στο άκουσμα του έργου, ο Jean Cocteau εμπνεύστηκε για να συναντηθούν και να συνεργαστούν αργότερα με τον Satie. Οι ευρηματικές ιδέες του Trois Morceaux οδηγήσαν στη δημιουργία, την επιτυχία και τα σκάνδαλα του μπαλέτου "Parade" των ρώσικων μπαλέτων Diaghilev (μουσική Eric Satie, σενάριο Jean Cocteau σκηνικά Pablo Picasso).
Στο πρόγραμμα του μπαλέτου που ανεβάστηκε στο θέατρο Chatelet του Παρισιού, ο Guillaume Apollinaire χαρακτηρίζει το Parade ως "ένα είδος σουρεαλισμού".

Σήμερα το "Trois Morceaux en forme de Poire" αντιπροσωπεύει μια μνήμη του Παρισιού κατά τη διάρκεια μιας πολύ μοναδικής περιόδου στην ιστορία, γνωστής ως Belle Epoque όταν ο νεαρός και φτωχός Satie ζούσε τη ζωή του μποέμ "flâneur".

Ο Satie ενσωμάτωσε πολλά χαρακτηριστικά του flâneur του δέκατου ένατου αιώνα και ήταν η ίδια η πράξη του να είσαι flâneur που του επέτρεψε να συμπυκνώσει το πνεύμα της εποχής και να καλλιεργήσει μια πραγματικά μοναδική έκφραση. Είχε καθιερώσει την τελετουργία του περιπάτου και μπορεί κανείς να υποθέσει από τη μέτρια  κατάσταση των διαφόρων χώρων διαβίωσης του, ότι περνούσε ελάχιστο χρόνο στο σπίτι.
Επίσης, ο Satie στο δρόμο, ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος διαχώριζε τον εαυτό του από τους άλλους μέσω της ένδυσης του και συχνά "παρουσίαζε" την ιδιοσυγκασία του στην παρισινή κοινωνία μέσα από ανοικτές επιστολές στον Τύπο.

πηγές -  Άρθρο της Roxanne Classen για τον Satie & wikipedia /

An american in Paris

Adriana: I can never decide whether Paris is more beautiful by day or by night.

Gil: No, you can't, you couldn't pick one. I mean I can give you a checkmate argument for each side. You know, I sometimes think, how is anyone ever gonna come up with a book, or a painting, or a symphony, or a sculpture that can compete with a great city. You can't. Because you look around and every street, every boulevard, is its own special art form and when you think that in the cold, violent, meaningless universe that Paris exists, these lights, I mean come on, there's nothing happening on Jupiter or Neptune, but from way out in space you can see these lights, the cafés, people drinking and singing. For all we know, Paris is the hottest spot in the universe.

( Midnight in paris / Woody Allen )

A guide to getting lost

Βόλτα με βροχή στη δεξιά Eixample και στο mp3 player να παίζει ζωντανή ηχογράφηση από από πρόσφατη συναυλία μας. Αναρτώ εδώ ένα απόσπασμα με ήχο και φωτογραφίες για τους φίλους από την Αθήνα που μου το ζήτησαν...

Ο Φερνάντο Πεσσόα και οι δρόμοι

Η Ρούα ντου Αρσενάλ, η Ρούα ντα Αλφάντεγκα, οι θλιβεροί δρόμοι που εκτείνονται προς τα ανατολικά, μετά το τέρμα της Ρούα ντα Αλφάντεγκα, οι έρημες αποβάθρες σε ευθεία γραμμή, όλα αυτά με ανακουφίζουν από τη μελαγχολία μου, αν κάποιο από εκείνα τα βράδια εισxωρήσω στη μοναξιά των διαδρομών τους. Ζω σε μια εποχή παλαιότερη από αυτή στην οποία ζω. Απολαμβάνω να νιώθω πως είμαι σύγχρονος του Σεζάριο Βέρδε, κι έχω μέσα μου όχι άλλους στίχους σαν τους δικούς του, αλλά την ίδια ουσία από την οποία είναι φτιαγμένοι οι στίχοι του. Περιφέρω, μέχρι να πέσει η νύχτα, μια αίσθηση ζωής ίδια με αυτών των δρόμων.
Τη μέρα είναι γεμάτοι από φασαρία που δεν σημαίνει τίποτα. Τη νύχτα είναι γεμάτοι από έλλειψη φασαρίας, που πάλι δεν σημαίνει τίποτα. Εγώ τη μέρα είμαι ένα τίποτα, αλλά τη νύχτα είμαι εγώ. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα σε μένα και τους δρόμους από την πλευρά της Αλφάντεγκα, εκτός από το ότι αυτοί είναι δρόμοι και εγώ ψυχή, το οποίο μπορεί να μην έχει καμιά σημασία μπροστά στην ουσία των πραγμάτων. Υπάρχει ένα κοινό πεπρωμένο, καθότι αφηρημένο, για τους ανθρώπους και τα πράγματα - ένας εξίσου αδιάφορος ορισμός στην άλγεβρα του μυστηρίου.

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα... Εκείνες τις αργές και άδειες ώρες ανεβαίνει από την ψυχή στο πνεύμα μου μια θλίψη ολόκληρου του είναι μου, η πίκρα ότι όλα είναι μια αίσθηση δική μου και συνάμα ένα πράγμα εξωτερικό, που δεν είναι στο χέρι μου να το αλλάξω. Αχ, πόσες φορές τα όνειρά μου υψώνονται μπροστά μου σαν πράγματα, όχι για να υποκαταστήσουν την πραγματικότητα, αλλά για να μου πουν ότι της μοιάζουν στο ότι δεν τα θέλω, στο ότι εμφανίζονται ξαφνικά απ' έξω, όπως το τραμ που κάνει στροφή στο βάθος του δρόμου ή όπως η φωνή του νυχτερινού ντελάλη -τι να διαλαλεί αραγε;-, που ξεχωρίζει, αραβική μελωδία, σαν απρόσμενο σιντριβάνι, στη μονοτονία του δειλινού.

11.11.2012 Shake that thing concert @ Suite 191 / Barcelona

Shake that thing

Ανάμεσα σε παρτιτούρες, καφέδες και κουβέντες με τους φίλους καταλανούς τζαζίστες μουσικούς, έφτασε το πόστερ της Τατιάνας για τη συναυλία στη Βαρκελώνη την ερχόμενη Κυριακή.
Σ' ένα ballroom με μαύρο παρκέ για χορό, θα βρεθούμε λοιπόν να παίζουμε το Flaneur μαζί με ένα χορταστικό αφιέρωμα στα τραγούδια του Cole Porter με τη συνοδεία ενός κουαρτέτου - κλαρινέτο, ακουστική κιθάρα, κοντραμπάσο, ντραμς - και τους χορευτές lindy hop της Καταλονίας. Ανυπομονώ!